درباره نیروانا

در مورد نیروانا مطلب و صحبت به اندازه کافی گفته شده و بدان پرداخته شده حالا می خواهیم ببینیم واقعا جریان چه بوده وآیا نیروانا انقدر اش دهن سوزی بوده که این همه سرو صدا بپا کرده یا نه

راجر واترز بنیان گذار گروه معروف پینک فلوید در جایی این سخن نغز را بیان نمود که : وقتی کسی میمیرد همه چیز برایش روبراه می شود الا برای پدر و مادرش و زن و بچه اش. کسانی که خودشان را در عرصه راک کشتند و لیست بلندبالایی را هم شامل می شود خلاصه توانستند اسمی برای خودشان در کنند که اگر زنده بودند مطمئنا از این خبرها دیگر نبود البته حساب یکی دونفر این وسط جداست شادروان جان لنون که فقدانش افسوسی ابدی برای دنیای راک بود و بیتل دیگر جرج هاریسون والویس پریسلی و فردی مرکوری خواننده گروه کویین که خودشان را نکشتند از بقیه جداست. انهایی که خودشان را کشتند دیگر کفگیر خلاقیتشان به ته دیگ خورد و دیدند کم کم باید کاسه کوزه شان را جمع کنند و از دنیای موزیک رخت بربندند گفتند که حالا یک کاری کنیم که مثل توپ صدا کند و اسمشان برای همیشه سر زبانها بماند هم اینکه خودشان را به دنیای دیگر بفرستند و از شر خرج و مخارج زندگی خود و زن و بچه خلاص کنند و هم مفت مفت وارد تالار افتخارات(افتضاحات) راک اند رول شوند اگر چه بظاهر هم توانستند به ضرب و زور وارد شمایل یک اسطوره شوند اما  گذشت زمان خیلی مسایل را ثابت می کند در هیچ عرصه هنری - سرگرمی مانند موسیقی راک اینقدر کشت و کشتار و خون و خون ریزی نبوده است و متاسفانه با اینکه به ژانر راک بسیار علاقمندم ولی این کارها دامن این سبک موسیقی فاخر را لکه دار کرد و باز این هم جدا از لباس های عجیب و غریب و ادا اطوار های بخصوص بعضی از هنرمندان (هنرمند که چه عرض کنم) این عرصه است

پس صرف انتحار هنرمند را اسطوره نمی کند  و حتی شمایل او را می تواند دچار خدشه کند فرضا اگر کرت کوبین زنده بود کسی نمی توانست به اش بگوید بالای چشات ابروست (منظور" ابرو گوندش" خواننده زن ترک نیست) و الا سریعا کرت یا طرفدارانش پوست طرف را غلفتی می کندند اما حالا که دست آن بیچاره از دنیا کوتاهست منتقدین بی هیچ ابایی او را نقد میکنند چون به به و چه چه هم حدی دارد و و یک روز آدم خسته می شود . کرت کوبین الویس یا جیم موریسون الان فقط برای طرفدارانشان اسطوره اند و بقیه طرفداران راک زیاد برایشان تره خرد نمی کنند چون همان چند سال اول مرگشان بازار داغ است و کم کم از دهن می افتند و تبشان فروکش می کند به هر حال خودکشی یک چهره معصومانه دروغین از این اشخاص ترسیم نمود یا اینکه موزیک راک را باید جزو مشاغل

پر خطر به حساب آورد. البته نباید همه را با یک چوب زد و حساب یکی دوتا از زعما جدا از کرت کوبین و افراد کم سابقه این رشته می باشد جیمی هندریکس و جان لنون کسانی بودند که فقدانشان همواره مایه تاسف برای علاقمندان جدی موسیقی بود این دو افرادی جریان ساز در عرصه پاپ و راک بودند . کرت کوبین هم در سبک گرانژ که محل پیدایش آن سیاتل بود تبدیل به یک چهره برجسته شد و اگر کمی دندان روی جگر می گذاشت و خودش را نفله نمی کرد شاید بیشتر می توانست از موفقیت و شهرت به سرعت به دست آمده اش سود ببرد اما روی دیگر سکه هم می توانست این باشد که او دچار افت خلاقیت شده و به طبع ان کم کم از بورس خارج شود که در اینجا مرگ او شاید مفید فایده واقع شده باشد الا ایحال خودکشی کرت کوبین مورد تایید نیست و تایید آن یعنی تایید قتل و جنایت. البته کرت و یا سایرین خودشان را کشتند و کار به کار بقیه نداشتند ولی " سید ویشنر" خواننده سابق گروه سابق " سکس پیستولز" اول نامزدش " نانسی اسپانگن" را پشت صحنه کشت سپس خودش را هم روی صحنه راحت کرد تا یک حرکت نوین خشن � رومانتیک را در زمینه پانک راک خلق کند. کرت کوبین به نوعی جنون موسیقایی که می توان آن را جنون راک دانست دچار شده بود و این متفاوت از جنونی است که علاقمندان و شنوندگان این نوع موسیقی گهگاه بدان دچار می شوند و این مهم نخست در بین خالقان و خوانندگان راک دیده شد و بعدا به علاقمندانشان تسری پیدا کرد . همان طور که در مطلب شماره قبل درباره ووداستاک اشاره کرده بودم مواد مخدر متاسفانه به مساله عادی در بین خوانندگان و شنوندگان راک تبدیل شده بود و گرچه علاقمندان راک زیاد آنرا جدی نمی گرفتند در مقایسه با موزیک انرا کم اهمیت می دانستند ولی سایر دست اندرکاران و منتقدین هنری انرا جنبه ای منفی می دانستند و باید گفت این عقیده درستی بود خوشبختانه بعد از گذر از دهه 60 و 70 میلادی موضوع مواد مخدر در موسیقی راک کمی کمرنگ شد ولی  کرت کوبین دوباره بحثش را به میان اورد البته کلماتی مثل خودویرانگری اعتراض سنت شکنی و مقاومت در برابر نیروهای تکثر گرا از ویزگیهای نسل جوان در تمامی نقاط کره خاکی است وموزیک راک تبدیل برای عرصه ای برای جولان این افکار گردید گرچه در عالم سینما نیز چهره هایی که جوان بودند و روحیه پرخاشگر وستیزه جو داشتند مورد اقبال عمومی بودند (جیمز دین مارلون براندو مونتگمری کلیفت ...) ولی روی پرده سینما محدودیت هایی وجود داشت که در کنسرت های راک وجود نداشت(همانهایی که در مقاله ووداستاک اشاره کردم) تب این هنرپیشه ها هم مربوط به دهه 50 میلادی بود و در گذر زمان فهرمانان نسل جوان به به سمت و سو و ایده آل های دیگری روی آوردند (هنرهای رزمی نمایش عضلات و داستانهای رومانتیک و نمونه هایی دیگر) اما موزیک راک به نسبت هنرهای دیگربه اصل موضوع وفادارتر ماند الا ایحال نام  کرت کوبین با سبک گرانژ پیوند خورده است و اگر رحلت نمی کرد می توانست خدمات بیشتری به موزیک بنماید و این اندک آلبوم هایش نتوانست طرفدارانش را سیراب نماید. امیدواریم این آخرین خودکشی در این عرصه باشد و راک بیش از این به خون آلوده نشود.